Już niedługo nadejdą miesiące, które wszystkim kojarzą się z wielkim boom'em ślubów i wesel. Fotografowie ślubni już zacierają ręce, bo zbliża się okres, w którym zlecenia posypią się jak grzyby po deszczu. Dla każdej pary, która ma zamiar powiedzieć sobie "tak" na ślubnym kobiercu, każdy grosz jes...
Już niedługo nadejdą miesiące, które wszystkim kojarzą się z wielkim boom'em ślubów i wesel. Fotografowie ślubni już zacierają ręce, bo zbliża się okres, w którym zlecenia posypią się jak grzyby po deszczu. Dla każdej pary, która ma zamiar powiedzieć sobie "tak" na ślubnym kobiercu, każdy grosz jest ważny i dlatego coraz więcej par decyduje się na zaangażowanie znajomych w wykonywanie filmów czy zdjęć ślubnych. Czy to dobre posunięcie?
Okazuje się, że powierzenie wykonywania ślubnych zdjęć osobie znajomej, która interesuje się fotografią hobbystycznie albo nawet jest profesjonalnym fotografem, to niestety błąd, który może zaważyć na jakości zdjęć. Otóż osoba, która ma za zadanie robić zdjęcia, a jednocześnie jest gościem, nie oddaje się całkowicie temu, o co została poproszona, bardzo często traci z pola widzenia najważniejsze chwile z całej uroczystości, bo zagada się z kimś znajomym, zobaczy kogoś i odwróci uwagę od tych prawdziwie ważnych wydarzeń, a tym samym fotografie ślubne stracą na wartości.
Nie warto oszczędzać na zdjęciach ślubnych, ponieważ często zdjęcia są jedyną pamiątką z tej wspaniałej uroczystości. Powierzenie ich wykonania profesjonalnemu fotografowi ślubnemu zaprocentuje w przyszłości i pieniądze włożone zwrócą się z nawiązką, gdy po latach powrócą wspaniałe wspomnienia z dnia Waszego ślubu. Jedynie profesjonalista będzie wiedział, w których momentach warto użyć aparatu, jak ustawić pannę młodą, by wyglądała jeszcze piękniej niż w rzeczywistości, w jakich pozach para młoda wygląda najkorzystniej itp.
wtorek, 19 lipca 2011
DVDplus czyli integracja formatów CD oraz DVD na jednej płycie
Kolejnym po Dual Disc'u hybrydowym nośnikiem stanowiącymi połączenie płyty CD i DVD jest DVDplus.
DVDplus czyli integracja formatów CD oraz DVD na jednej płycie
Kolejnym po Dual Disc'u hybrydowym nośnikiem stanowiącymi połączenie płyty CD i DVD jest DVDplus.
Trzy formaty:
DVDplus – kombinacja Audio i Video,
DVD Audio© plus – tradycyjny nośnik CD połączony z formatem DVD Audio,
DVD Rom© plus – połączenie Video z CD Rom i grami,
oferują nie tylko dźwiękowe i wizualne możliwości pozwalające na zawarcie na niej wielu funkcji, które obecnie znajdujemy na płytach DVD, ale także spełniają funkcję CD Rom'u.
Użytkownik otrzymuje "kompakt" przypominającą wyglądem zwykłą płytę. Warstwa CD znajduje się jednak tylko z jednej strony dysku, druga to warstwa DVD z różnorodnym materiałami. Mogą to być np. ta sama muzyka, która znajduje się na stronie CD, ale zapisana w formacie umożliwiającym odtworzenie w systemach kina domowego, materiały filmowe zza kulis, wywiady, teledyski, galerie zdjęć, teksty piosenek i inne materiały stworzone przez artystę lub wytwórnię płytową.
Zupełnie nowym wymiarem DVDplus jest oferta skierowana do producentów gier komputerowych. Oprócz zasadniczej zawartości płyty, czyli gry komputerowej, mogą znaleźć się na niej inne bonusy w postaci np. filmów.
Zastosowania nośnika DVDplus dają producentom a przede wszystkim słuchaczom oraz graczom niespotykane do tej pory możliwości oddziaływania na zmysły i gwarancję odtwarzania na domowym sprzęcie multimedialnym.
DVDplus czyli integracja formatów CD oraz DVD na jednej płycie
Kolejnym po Dual Disc'u hybrydowym nośnikiem stanowiącymi połączenie płyty CD i DVD jest DVDplus.
Trzy formaty:
DVDplus – kombinacja Audio i Video,
DVD Audio© plus – tradycyjny nośnik CD połączony z formatem DVD Audio,
DVD Rom© plus – połączenie Video z CD Rom i grami,
oferują nie tylko dźwiękowe i wizualne możliwości pozwalające na zawarcie na niej wielu funkcji, które obecnie znajdujemy na płytach DVD, ale także spełniają funkcję CD Rom'u.
Użytkownik otrzymuje "kompakt" przypominającą wyglądem zwykłą płytę. Warstwa CD znajduje się jednak tylko z jednej strony dysku, druga to warstwa DVD z różnorodnym materiałami. Mogą to być np. ta sama muzyka, która znajduje się na stronie CD, ale zapisana w formacie umożliwiającym odtworzenie w systemach kina domowego, materiały filmowe zza kulis, wywiady, teledyski, galerie zdjęć, teksty piosenek i inne materiały stworzone przez artystę lub wytwórnię płytową.
Zupełnie nowym wymiarem DVDplus jest oferta skierowana do producentów gier komputerowych. Oprócz zasadniczej zawartości płyty, czyli gry komputerowej, mogą znaleźć się na niej inne bonusy w postaci np. filmów.
Zastosowania nośnika DVDplus dają producentom a przede wszystkim słuchaczom oraz graczom niespotykane do tej pory możliwości oddziaływania na zmysły i gwarancję odtwarzania na domowym sprzęcie multimedialnym.
Użyj wyobraźni i lustrzanki cyfrowej! Od ponad dwóch lat lustrzanki cyfrowe jako kamery podbijają świat i serca użytkowników aparatów.Najpierw filmy z lustrzanek traktowano jako infantylne zabawy fotografów z ruchomym obrazem, obecnie nikt nie śmie twierdzić, że video z lustrzanki cyfrowej to tylko mrzonki i zabawa. O tym, jak sukcesywnie stworzyć i puścić w eter swoją video-twórczość piszemy poniżej. Lustrzanki cyfrowe lubią krótkie formy video, a krótkie formy video lubi Internet i jego użytkownicy.
Każdy, kto zajmuje się kreacją – artysta, performer, aktywny działacz publiczny, czy nawet właściciel działalności gospodarczej, każdy, kto pragnie i marzy, aby o jego aktywności dowiedział się cały Internet - powinien wziąć narzędzie w postaci lustrzanki cyfrowej na swój warsztat.
Dlaczego?
Lustrzanki cyfrowe takie jak Canon 5D Mark II czy Canon 7D to aparaty, które idealnie sprawdzają się do kręcenia krótkich form video z uwagi na to, iż:
Dzielą materiał na krótkie klipy – automatycznie
Karty w aparatach o pamięci 32 GB co prawda mogą pomieścić 2 godziny materiału filmowego, ale w zależności od modelu aparatu ten czas automatycznie dzielony jest na klipy 5, 12 lub 30 minutowe. Oznacza to, że podczas sceny trwającej więcej niż 30 minut, nasz aparat może się po prostu wyłączyć i będziemy skazani na rozpoczęcie nagrywania od początku. Żeby tego unikąć, od razu lepiej zabrać się za nagrywanie krótkiego video.
Nie posiadają stabilizacji
Lustrzanki cyfrowe nie posiadają stabilizacji, ale brak stabilizacji w krótkich filmach video puszczanych do Internetu nie jest tak rażący jak przy tworzeniu pełnometrażowych produkcji. Tworząc klip możemy pozwolić sobie na większy artyzm i nonszalancję obrazu.
Są lekkie
Canony zdolne do kręcenia filmów w porównaniu z profesjonalnymi kamerami cyfrowymi są niezwykle poręczne i lekkie, w związku z czym niemalże zawsze możemy mieć je przy sobie i na bieżąco dokumentować wydarzenia dla nas istotne – np. performance artysty, który chcemy później w przyzwoitej jakości wrzucić na You Tube czy Vimeo.
Videoklip wprost z lustrzanki – gwarantem internetowego sukcesu
Poniższe przykłady są świadectwem na to, że videoklip posiada dużą siłę rażenia.
Każda z tych historii została odtworzona kilkaset tysięcy razy na Vimeo czy You Tube.
Chcesz się pokazać? Weź lustrzankę do ręki, włącz wyobraźnie i zadziałaj.
Poklatkowy filmik przedstawiający piękne miasto Tokyo oraz muzykę zespołu Broadcast 2000. Świetna promocja zarówno dla miasta jak i zespołu.
http://vimeo.com/10988919
Filmik o tym, jak się robi ckliwe historie miłosne, ale z niebanalnym zakończeniem.
http://vimeo.com/16044812
Oryginalny videoklip stworzony za pomocą lustrzanki, wyobraźni i rajstop.
http://www.youtube.com/watch?v=IddDWBpkzYg&feature=player_embedded
Teledysk profesjonalisty stworzony przy współpracy 3 Canonów 5D Mark II oraz tzw. REDów
http://www.youtube.com/watch?v=x3Ky8zTh6DY&feature=player_embedded
Wniosek: chcieć to móc.
Dodatkowe akcesoria ulepszające i uprzyjemniające filmowanie lustrzankami
Żeby jednak obraz z lustrzanki nie wyglądał na przypadkowy i amatorski warto zaopatrzyć się w kilka dodatkowych akcesoriów.
Statyw – jak zostało wspomniane wcześniej – lustrzanki cyfrowe nie mają wbudowanej stabilizacji przez co nagrywanie z ręki może przynosić mało atrakcyjny efekt końcowy. Warto zatem zainwestować w statyw albo w stabilizator dla aparatów DSLR tj. Glidecam HD-2000, dostępny na winmar.pl. Z jego udziałem żadna produkcja nie będzie poruszona.
Obiektyw – dobry obiektyw to podstawa. Im jaśniejszy tym lepiej. Niektóre – te z wyższej półki - posiadają również stabilizację, jak np. Canon EF 24-105 f/4.0 IS USM, dlatego warto mieć takie szkło w swojej torbie foto-video.
Mikrofon zewnętrzny – wbudowane mikrofony w lustrzankach zazwyczaj dają dźwięk słabej jakości, warto zatem zakupić dodatkowe akcesorium w postaci rejestratora cyfrowego np. Zoom H-1 Handy Recorder. Dźwięk jest wówczas wyraźniejszy, a przekaz naszego video bardziej klarowny. Są to dodatkowe koszta, ale czymże są one w porównaniu do ogólnoświatowej popularności?
Jak widać i ty możesz być profesjonalistą, wystarczy, że masz odpowiednią lustrzankę cyfrową, dobrze dobrane do niej dodatkowe akcesoria i głowę pełną interesujących pomysłów. Konceptów ci nie zasugerujemy, ale co do sprzętu, wskazówki masz powyżej. Powodzenia w podbijaniu Internetu! ;)
źródłó
Każdy, kto zajmuje się kreacją – artysta, performer, aktywny działacz publiczny, czy nawet właściciel działalności gospodarczej, każdy, kto pragnie i marzy, aby o jego aktywności dowiedział się cały Internet - powinien wziąć narzędzie w postaci lustrzanki cyfrowej na swój warsztat.
Dlaczego?
Lustrzanki cyfrowe takie jak Canon 5D Mark II czy Canon 7D to aparaty, które idealnie sprawdzają się do kręcenia krótkich form video z uwagi na to, iż:
Dzielą materiał na krótkie klipy – automatycznie
Karty w aparatach o pamięci 32 GB co prawda mogą pomieścić 2 godziny materiału filmowego, ale w zależności od modelu aparatu ten czas automatycznie dzielony jest na klipy 5, 12 lub 30 minutowe. Oznacza to, że podczas sceny trwającej więcej niż 30 minut, nasz aparat może się po prostu wyłączyć i będziemy skazani na rozpoczęcie nagrywania od początku. Żeby tego unikąć, od razu lepiej zabrać się za nagrywanie krótkiego video.
Nie posiadają stabilizacji
Lustrzanki cyfrowe nie posiadają stabilizacji, ale brak stabilizacji w krótkich filmach video puszczanych do Internetu nie jest tak rażący jak przy tworzeniu pełnometrażowych produkcji. Tworząc klip możemy pozwolić sobie na większy artyzm i nonszalancję obrazu.
Są lekkie
Canony zdolne do kręcenia filmów w porównaniu z profesjonalnymi kamerami cyfrowymi są niezwykle poręczne i lekkie, w związku z czym niemalże zawsze możemy mieć je przy sobie i na bieżąco dokumentować wydarzenia dla nas istotne – np. performance artysty, który chcemy później w przyzwoitej jakości wrzucić na You Tube czy Vimeo.
Videoklip wprost z lustrzanki – gwarantem internetowego sukcesu
Poniższe przykłady są świadectwem na to, że videoklip posiada dużą siłę rażenia.
Każda z tych historii została odtworzona kilkaset tysięcy razy na Vimeo czy You Tube.
Chcesz się pokazać? Weź lustrzankę do ręki, włącz wyobraźnie i zadziałaj.
Poklatkowy filmik przedstawiający piękne miasto Tokyo oraz muzykę zespołu Broadcast 2000. Świetna promocja zarówno dla miasta jak i zespołu.
http://vimeo.com/10988919
Filmik o tym, jak się robi ckliwe historie miłosne, ale z niebanalnym zakończeniem.
http://vimeo.com/16044812
Oryginalny videoklip stworzony za pomocą lustrzanki, wyobraźni i rajstop.
http://www.youtube.com/watch?v=IddDWBpkzYg&feature=player_embedded
Teledysk profesjonalisty stworzony przy współpracy 3 Canonów 5D Mark II oraz tzw. REDów
http://www.youtube.com/watch?v=x3Ky8zTh6DY&feature=player_embedded
Wniosek: chcieć to móc.
Dodatkowe akcesoria ulepszające i uprzyjemniające filmowanie lustrzankami
Żeby jednak obraz z lustrzanki nie wyglądał na przypadkowy i amatorski warto zaopatrzyć się w kilka dodatkowych akcesoriów.
Statyw – jak zostało wspomniane wcześniej – lustrzanki cyfrowe nie mają wbudowanej stabilizacji przez co nagrywanie z ręki może przynosić mało atrakcyjny efekt końcowy. Warto zatem zainwestować w statyw albo w stabilizator dla aparatów DSLR tj. Glidecam HD-2000, dostępny na winmar.pl. Z jego udziałem żadna produkcja nie będzie poruszona.
Obiektyw – dobry obiektyw to podstawa. Im jaśniejszy tym lepiej. Niektóre – te z wyższej półki - posiadają również stabilizację, jak np. Canon EF 24-105 f/4.0 IS USM, dlatego warto mieć takie szkło w swojej torbie foto-video.
Mikrofon zewnętrzny – wbudowane mikrofony w lustrzankach zazwyczaj dają dźwięk słabej jakości, warto zatem zakupić dodatkowe akcesorium w postaci rejestratora cyfrowego np. Zoom H-1 Handy Recorder. Dźwięk jest wówczas wyraźniejszy, a przekaz naszego video bardziej klarowny. Są to dodatkowe koszta, ale czymże są one w porównaniu do ogólnoświatowej popularności?
Jak widać i ty możesz być profesjonalistą, wystarczy, że masz odpowiednią lustrzankę cyfrową, dobrze dobrane do niej dodatkowe akcesoria i głowę pełną interesujących pomysłów. Konceptów ci nie zasugerujemy, ale co do sprzętu, wskazówki masz powyżej. Powodzenia w podbijaniu Internetu! ;)
źródłó
Jak nagrać, zmontować i udźwiękowić film?
Czy wiesz, jak z kilku godzin nakręconego podczas wakacji materiału filmowego zrobić półgodzinny film, który z przyjemnością obejrzą Twoi znajomi i Rodzina? Tu - w jednym miejscu - znajdziesz całą tę wiedzę.
Przy wielu dostępnych obecnie, niedrogich urządzeniach do próbkowania dźwięku i obrazu wideo, tworzenie własnych animacji i filmów stało się możliwe nawet dla tych, którzy nie dysponują wielką ilością pieniędzy, ani też znacznym doświadczeniem w produkcji filmowej. Opracowanie wydajnych metod kompresji pozwala zapisać gotowe informacje multimedialne na płytach CD z dobrą jakością.
Komputer PC w połączeniu z kamerą wideo pozwala na przygotowanie nawet złożonych prezentacji filmowych. W przypadku zastosowania kamery cyfrowej oraz zapisywania gotowych filmów na płytach CD jakość uzyskanego obrazu dużo nie ustępuje produkcjom profesjonalnym. Sprzęt, jaki będzie niezbędny do stworzenia własnego studia, właściwie niewiele się już różni od typowego zestawu komputerowego i jedynym elementem dodatkowym jest sama kamera.
Amatorskie kamery wideo, znajdujące się w sprzedaży, prezentują dwie całkowicie odmienne technologie zapisu obrazu: analogową i cyfrową. Kamery analogowe korzystają z techniki zapisu obrazu na taśmie magnetycznej, której korzenie sięgają jeszcze lat 70-tych ubiegłego wieku, gdy rodziły się magnetowidy przeznaczone do użytku domowego. Zapisują one obraz w systemie VHS lub Video 8, ewentualnie w ich pochodnych S- VHS i Hi-8. Nie spotyka się już kamer zapisujących obraz na standardowych kasetach VHS. Wykorzystuje się kasety VHS-C, które są znacznie mniejsze, ale poprzez zastosowanie specjalnego adaptera mogą być odtwarzane w magnetowidach VHS. W droższych kamerach tego typu stosuje się też system S-VHS. Powstał on na bazie technologii VHS, jednak charakteryzuje się znacznie lepszym od niej obrazem liczącym 400 linii (obraz VHS ma 240 linii), jednak magnetowidy tego typu są dość drogie i rzadko spotykane. Dużą popularność zdobyły sobie kamery stosujące system Video 8, opracowany przez firmę Sony. Zapisu dokonuje się na małych kasetach, przypominających kasety magnetofonowe z nieco lepszą jakością obrazu niż w systemie VHS, bowiem liczy on sobie 255 linii. Niestety, kaset tych nie można odtwarzać w żadnych magnetowidach, co właściwie zmusza do przegrywania filmów na magnetowidy VHS. Również i ten system zapisu rozwinięto do systemu Hi-8, który pozwala na zapis obrazu liczącego 400 linii.
Coraz większą popularność zdobywają sobie kamery cyfrowe. Co prawda, zapis filmu odbywa się na kasecie z taśmą magnetyczną, jednak kamera zapisuje dane cyfrowe, podobnie jak ma to miejsce w streamerach. Aby pomieścić film o dość sensownej długości na nośniku, którego pojemność jest jednak ograniczona, obraz musi być zapisany od razu w formacie mocno skompresowanym. Wykorzystuje się do tego kompresję stratną w formacie DV, która przewyższa jakością nawet format MPG2, stosowany w filmach DVD. Realizowana jest ona przez wyspecjalizowane układy elektroniczne, które muszą skompresować obraz w czasie rzeczywistym. Dzięki zastosowaniu rozdzielczości 720x576 linii uzyskano wysoką jakość, dorównującą obrazowi telewizyjnemu. Najważniejszą cechą zapisu cyfrowego jest możliwość wielokrotnego kopiowania zapisu, bez utraty jakości obrazu, a także łatwość jego przenoszenia do komputera lub innych urządzeń cyfrowych, bowiem nie jest wymagana żadna dodatkowa konwersja zapisu.
Dysk twardy
Istotnym elementem zestawu, służącego do montażu filmów, jest szybki i pojemny dysk twardy. Przede wszystkim musi on pracować z szybkością 7200 obr./min, dzięki czemu podczas zapisu filmu na dysku nie będą gubione poszczególne klatki, powinien również dysponować odpowiednią pojemnością (min. 40GB). Najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie dwóch dysków, z których jeden (mniejszy) jest przeznaczony na system oraz oprogramowanie, zaś drugi (większy) służy wyłącznie do zapisu filmów . Należy zadbać o to, aby dysk, na który będą kopiowane filmy, nie był podłączony do jednego kontrolera z innymi urządzeniem. Uzyskamy wówczas najwyższą wydajność zapisu.
Karta wideo
Najważniejszym elementem zestawu jest karta, która pozwala na zapis filmów z kamery wideo. Jeszcze do niedawna wymagało to zastosowania drogich, specjalistycznych kart wideo, obecnie jednak możemy zastosować tuner telewizyjny wyposażony w port TV-IN, chociaż nie daje on możliwości nagrania zmontowanego filmu na kasetę wideo. Pozwala na to port typu TV-IN/TV-OUT. Najlepiej, aby był on zgodny ze standardem VIVO, co ułatwia podłączenie zwykłych magnetowidów typu VHS. Jeżeli korzystamy z cyfrowej kamery wideo, to znacznie lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie karty z portem IEEE1394 FireWire (np. Creative Audigy). Ponieważ film nagrywany kamerą cyfrową jest kompresowany przez układy kamery, wystarczy go przesłać z kamery do komputera, bez żadnej dodatkowej obróbki. Jeżeli jednak korzystamy z kamery analogowej, najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie specjalistycznej karty wideo, która wyposażona jest w specjalizowane układy kompresujące film podczas jego zapisu na dysku. Karta taka pozwala na zachowanie oryginalnej jakości filmu oraz wspomaga komputer przy jego wyświetlaniu.
Programy do montażu filmów
Oczywiście do montażu filmów niezbędny jest też odpowiedni program. Dość często do droższych modeli kart graficznych dołączone są programy tego typu, np. Ulead VideoStudio. Można też skorzystać z jednego z tańszych i prostszych w obsłudze programów, jak Roxio VideoWave, ewentualnie z bardziej zaawansowanego Ulead MediaStudio, z programów dołączonych do kart telewizyjnych lub z najdroższego, ale uważanego za najlepszy program do montażu wideo Adobe Premiere.
Podstawowe zasady filmowania
Zanim rozpocznie się filmować, warto poznać kilka podstawowych zasad rządzących komponowaniem ujęć, jakie wypracowano przez lata rozwoju sztuki filmowej. Pozwalają one na uzyskanie ciekawych zdjęć i są dobrą podstawą do własnych eksperymentów.
Kompozycja kadru - chcąc uzyskać właściwie skadrowane ujęcie, najlepiej jest podzielić je w myśli na trzy części w pionie i poziomie. Umieszczając najważniejszy z filmowanych obiektów w przecięciu się linii, dzielących hipotecznie kadr, powinno się uzyskać w miarę poprawną kompozycję ujęcia.
Front i marginesy - filmując osoby, należy kadrować je w taki sposób, aby przed nimi znajdowała się większa część kadru. Powinniśmy tez zachować niewielki margines wokół całej postaci, tak aby nie obcinać fragmentu głowy czy stóp.
Zoom - funkcja automatycznego wyostrzania skłania do nadużywania zoomu, czyli najazdów i odjazdów obrazu, co prowadzi do tzw. pompowania obrazu. Wbrew pozorom utrudnia to oglądanie filmu i powinno się tego efektu używać bardzo oszczędnie i w niewielkim zakresie. Zwykle stosuje się go do zmiany planu, bez przerywania zdjęć, jednak dobrze jest ten fragment wyciąć podczas montażu.
Filmowanie obiektów będących w ruchu - filmowanie elementów, znajdujących się w ruchu, jest jedną z najtrudniejszych do prawidłowego wykonania czynności. Nie należy raczej prowadzić kamery za szybko przemieszczającymi się obiektami. Powinny one być widoczne od chwili pojawienia się w kadrze, aż do jego opuszczenia. Jeżeli ruch jest wolniejszy, można podążać ujęciem za głównym obiektem, zachowując od niego stały dystans, np. za pomocą zoomu.
Plan filmowy - mianem planu filmowego określa się sposób, w jakim prezentowane są w kadrze podstawowe elementy ujęcia, przy czym mogą to być zarówno osoby, jak i przedmioty czy różnorodne obiekty naturalne.
Plan szeroki - obejmuje spory obszar, dzięki czemu filmowany obiekt widoczny jest wraz z otaczającym go terenem, co pozwala na ocenę jego wielkości oraz ogólnych proporcji. Dobrze jest rozpoczynać filmowanie od tego planu z powolnym prowadzeniem kamery lub wolnym najazdem.
Plan amerykański - półzbliżenie - zwykle jest ujęciem pośrednim, stosowanym jako wprowadzenie do kolejnego ujęcia. Pozwala na bliższe przedstawienie głównych elementów, które są filmowane i odgrywają istotną rolę w akcji filmu. W klasycznym ujęciu postacie widoczne są od kolan w górę.
Zbliżenie - ujęcie takie prezentuje najważniejsze elementy filmowanych obiektów, które zostały zaprezentowane na wcześniejszych ujęciach, w tym twarze poszczególnych osób. W ich przypadku pozwala to na ocenę ich stanu emocjonalnego oraz obserwację mimiki twarzy.
Maksymalne zbliżenie - dzięki zdjęciom z niewielkiej odległości możemy zaprezentować drobne detale, niewidoczne na innych ujęciach. Niestety, amatorskie kamery wideo, zwłaszcza analogowe, nie pozwalają na uzyskanie w takim przypadku zbyt dobrej ostrości.
Podstawy montażu
Zgranie ujęć na dysk - montaż filmu najlepiej rozpocząć od nagrania wszystkich elementów składowych na dysku komputera. Oprócz montażu karty z odpowiednim złączem wymaga to zainstalowania właściwych sterowników oraz oprogramowania, które będzie w stanie odczytać sygnał TV-IN/OUT, dołączone programy, za pomocą których możemy zgrać filmy na dysk twardy. Większość programów do montażu wideo, nawet tych najprostszych, również potrafi zgrać obraz wideo na dysk, niezależnie od rodzaju zastosowanego portu. Najlepiej jest jednak zainstalować programy dołączone do karty, bowiem wraz z nimi system może być uzupełniony o sterowniki, pozwalające na kompresję obrazu podczas zapisywania filmów na dysku. Karty dysponujące wejściem TV-IN zwykle wyposażone są w sterowniki i program umożliwiający zapisanie filmów na dysku. Możemy też skorzystać z programów dostępnych w Sieci, np.Ferro lub z najpopularniejszego programu VirtualDub, który można także wykorzystać podczas kompresji filmów w formacie DiviX. Do tego celu możemy też zastosować programy do montażu filmów, które są wyposażone w funkcję Capture. Jeżeli są już przygotowane na dysku elementy filmu, który chcemy zmontować, oraz pliki z podkładem dźwiękowym wraz z ewentualnym komentarzem lub dodatkowymi efektami dźwiękowymi, można rozpocząć montaż filmu.
Scenariusz - przede wszystkim powinno się zacząć od przejrzenia przygotowanych klipów filmowych oraz przesłuchania utworów muzycznych, jakie mają być zastosowane w trakcie montażu. Następnie należy przygotować plan montażu, w którym będą rozpisane kolejne elementy filmu oraz utwory lub efekty dźwiękowe, jakie mają im towarzyszyć.
Istotne jest w miarę dokładne zaznaczenie czasu trwania poszczególnych klipów filmowych oraz utworów muzycznych lub podkładu dźwiękowego. Dopiero mając choć schematycznie rozplanowany montaż, można przystąpić do pracy.
Podkład muzyczny - nawet gdy chce się zachować dźwięki oryginalne nagrane wraz z filmem, powinno się przygotować kilka utworów muzycznych o różnym charakterze. Będzie można wykorzystać je w momentach, gdy nagrane odgłosy są mało atrakcyjne lub zagłuszone różnymi hasłami, co ma zwykle miejsce np. kiedy podczas nagrywania wiał wiatr. Nawet niewielkie podmuchy potrafią bowiem skutecznie zagłuszyć wszystkie inne odgłosy lub je zniekształcić. Większość programów do montażu, nawet dość prostych w obsłudze, pozwala na wyłączenie dźwięku oryginalnego i umieszczenie w jego miejsce dodatkowego podkładu muzycznego, a także własnego komentarza.
Dodatkowe komentarze - własny komentarz wzbogaca przygotowany film oraz jest dodatkową ilustracją dźwiękową. Należy jednak odpowiednio go przygotować. W tym celu w scenariuszu trzeba zaznaczyć miejsca, w których ma się on pojawić, następnie należy zapisać sobie tekst komentarza, tak aby w trakcie nagrywania był dobrze odczytany. Komentarz najlepiej jest podzielić na partie i nagrać je osobno, co ułatwi operowanie nimi w trakcie montażu. Następnie można nagrać poszczególne części komentarza na dysk.
Udźwiękowienie - montaż filmu zaczyna się od wstawienia utworów muzycznych, tworzących podkład oraz od komentarzy. Ustawiamy się je zgodnie ze scenariuszem i ewentualnie wycisza podkład muzyczny w miejscach, gdzie ma być słyszany komentarz. Wstawia się do programu poszczególne klipy, z których ma się składać film.
Ujęcia - każdy fragment filmu, dłuższy lub krótszy, zapisany na taśmie filmowej między włączeniem nagrania a jego wyłączeniem, to ujęcie. Obserwując uważnie dowolne filmy czy nawet programy w telewizji, można zauważyć, że poszczególne ujęcia trwają bardzo krótko, nieraz nawet kilka sekund. Dzięki temu unika się znużenia i nudy, jaką wprowadzają długie ujęcia, które zwykle są dość statyczne, zwłaszcza że operując amatorską kamerą, trudno o jej ciekawe prowadzenie, co pozwala urozmaicić w profesjonalnych produkcjach długie ujęcia. Również w swoich filmach powinno się wystrzegać się zbyt długich ujęć. Zwykle jednak dysponuje się nagraniami składającymi się właśnie z takich fragmentów, co jest zresztą typowe dla amatorskich filmów. Najprostszym sposobem na urozmaicenie filmu jest zmiana planu w kolejnych ujęciach.
Montaż liniowy - montaż filmowy wykonuje się na dwa sposoby, różniące się wykorzystanym sprzętem. Można powiedzieć, że wykonuje się go „w locie”. Ujęcia pochodzące z różnych źródeł (co najmniej dwóch, np. kamery i magnetowidu) łączy się kolejno ze sobą, uzupełnia o dodatkowe elementy (np. dźwięk, przejścia, kluczowanie czy napisy) i od razu całość zapisuje na taśmie wideo. Wymaga to zastosowania specjalnej karty pozwalającej na taki montaż, a także kilku urządzeń (kamer, magnetowidów), z których pobiera się fragmenty filmu do montażu oraz urządzenia(magnetowidu), na którym zapisuje się gotowy film.
Montaż nieliniowy - wykonuje się go z elementów (plików filmowych i dźwiękowych) przygotowanych wcześniej na dysku komputera. W programie do edycji określa się kolejność wyświetlania ujęć oraz sposób ich łączenia lub nakładania oraz moment wstawienia dodatkowych elementów dźwiękowych. Na tej podstawie program wykonuje później gotowy film.
Cięcia, przejścia - cięcie jest połączeniem ze sobą dwóch różnych ujęć, bez dodatkowych elementów pośrednich (na styk). Jeżeli fragmenty kolejnych ujęć nachodzą na siebie i przenikają się, mówimy o przejściach, które mogą mieć bardzo różną formę. Programy do edycji wideo wyposażone są zwykle w obszerne biblioteki gotowych przejść (ang. transitions), należy jednak pamiętać , że ich utworzenie wymaga sporej mocy obliczeniowej.
Zmiana planu - przejście z jednego rodzaju planu na drugi, czyli z planu szerokiego na amerykański czy na zbliżenie, nie powinno odbywać się przez najazd, w którym wykorzystuje się zoom, lecz raczej poprzez cięcie lub przejście, ewentualnie z wykorzystaniem przebitki. Najazdy i odjazdy powinno się stosować dość oszczędnie, zresztą podobnie jak wszystkie rodzaje efektów.
Kluczowanie (blue box) - większość programów do edycji wideo, nawet dość prostych i skierowanych do użytku domowego, pozwala na kluczowanie ujęć, czyli nakładanie na siebie i przenikanie obrazu, co zwane jest popularnie blue boxem. Zwykle do wybrania obszaru, który ma być na jednym z ujęć przezroczysty, wybiera się dominujący w tym miejscu kolor i to niekoniecznie niebieski, chociaż programy w trakcie kluczowania mogą się też opierać na luminacji (natężeniu światła) lub chrominacji (natężeniu barw), a także możemy określać czułość programu na natężenie jednego z tych elementów. Najlepiej jednak, aby ujęcie, które będzie nakładane w trakcie kluczowania, było filmowane na jednolitym kolorystycznie tle.
Przebitki - jeżeli należy skrócić zbyt długie sekwencje, zachowując jednak nagrany dźwięk(np. w trakcie wywiadu), możemy zastosować przebitki. Są to dodatkowe, krótkie ujęcia, na których nie widać podstawowych obiektów lub osób, które są filmowane, lecz otoczenie lub szczegóły i detale różnych elementów. Stosowane są zwykle w wywiadach, bowiem pozwalają na dopasowanie przyjętych ujęć do słyszanej w tle rozmowy. Nie należy ich jednak stosować, gdy zmieniamy plan filmowy, powinniśmy raczej wykorzystać przejście lub cięcie. Warto zawsze przygotować sobie w trakcie filmowania nieco nagrań zawierających ujęcia, które można później wykorzystać jako przebitki. Urozmaicają gotowy film i ułatwiają jego montaż. Stosując przebitki, należy zachować zasadę symetrii, czyli do połowy filmu przebitki się wydłużają, a w drugiej jego części powinny się w takim samym tempie skracać.
Przy wielu dostępnych obecnie, niedrogich urządzeniach do próbkowania dźwięku i obrazu wideo, tworzenie własnych animacji i filmów stało się możliwe nawet dla tych, którzy nie dysponują wielką ilością pieniędzy, ani też znacznym doświadczeniem w produkcji filmowej. Opracowanie wydajnych metod kompresji pozwala zapisać gotowe informacje multimedialne na płytach CD z dobrą jakością.
Komputer PC w połączeniu z kamerą wideo pozwala na przygotowanie nawet złożonych prezentacji filmowych. W przypadku zastosowania kamery cyfrowej oraz zapisywania gotowych filmów na płytach CD jakość uzyskanego obrazu dużo nie ustępuje produkcjom profesjonalnym. Sprzęt, jaki będzie niezbędny do stworzenia własnego studia, właściwie niewiele się już różni od typowego zestawu komputerowego i jedynym elementem dodatkowym jest sama kamera.
Amatorskie kamery wideo, znajdujące się w sprzedaży, prezentują dwie całkowicie odmienne technologie zapisu obrazu: analogową i cyfrową. Kamery analogowe korzystają z techniki zapisu obrazu na taśmie magnetycznej, której korzenie sięgają jeszcze lat 70-tych ubiegłego wieku, gdy rodziły się magnetowidy przeznaczone do użytku domowego. Zapisują one obraz w systemie VHS lub Video 8, ewentualnie w ich pochodnych S- VHS i Hi-8. Nie spotyka się już kamer zapisujących obraz na standardowych kasetach VHS. Wykorzystuje się kasety VHS-C, które są znacznie mniejsze, ale poprzez zastosowanie specjalnego adaptera mogą być odtwarzane w magnetowidach VHS. W droższych kamerach tego typu stosuje się też system S-VHS. Powstał on na bazie technologii VHS, jednak charakteryzuje się znacznie lepszym od niej obrazem liczącym 400 linii (obraz VHS ma 240 linii), jednak magnetowidy tego typu są dość drogie i rzadko spotykane. Dużą popularność zdobyły sobie kamery stosujące system Video 8, opracowany przez firmę Sony. Zapisu dokonuje się na małych kasetach, przypominających kasety magnetofonowe z nieco lepszą jakością obrazu niż w systemie VHS, bowiem liczy on sobie 255 linii. Niestety, kaset tych nie można odtwarzać w żadnych magnetowidach, co właściwie zmusza do przegrywania filmów na magnetowidy VHS. Również i ten system zapisu rozwinięto do systemu Hi-8, który pozwala na zapis obrazu liczącego 400 linii.
Coraz większą popularność zdobywają sobie kamery cyfrowe. Co prawda, zapis filmu odbywa się na kasecie z taśmą magnetyczną, jednak kamera zapisuje dane cyfrowe, podobnie jak ma to miejsce w streamerach. Aby pomieścić film o dość sensownej długości na nośniku, którego pojemność jest jednak ograniczona, obraz musi być zapisany od razu w formacie mocno skompresowanym. Wykorzystuje się do tego kompresję stratną w formacie DV, która przewyższa jakością nawet format MPG2, stosowany w filmach DVD. Realizowana jest ona przez wyspecjalizowane układy elektroniczne, które muszą skompresować obraz w czasie rzeczywistym. Dzięki zastosowaniu rozdzielczości 720x576 linii uzyskano wysoką jakość, dorównującą obrazowi telewizyjnemu. Najważniejszą cechą zapisu cyfrowego jest możliwość wielokrotnego kopiowania zapisu, bez utraty jakości obrazu, a także łatwość jego przenoszenia do komputera lub innych urządzeń cyfrowych, bowiem nie jest wymagana żadna dodatkowa konwersja zapisu.
Dysk twardy
Istotnym elementem zestawu, służącego do montażu filmów, jest szybki i pojemny dysk twardy. Przede wszystkim musi on pracować z szybkością 7200 obr./min, dzięki czemu podczas zapisu filmu na dysku nie będą gubione poszczególne klatki, powinien również dysponować odpowiednią pojemnością (min. 40GB). Najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie dwóch dysków, z których jeden (mniejszy) jest przeznaczony na system oraz oprogramowanie, zaś drugi (większy) służy wyłącznie do zapisu filmów . Należy zadbać o to, aby dysk, na który będą kopiowane filmy, nie był podłączony do jednego kontrolera z innymi urządzeniem. Uzyskamy wówczas najwyższą wydajność zapisu.
Karta wideo
Najważniejszym elementem zestawu jest karta, która pozwala na zapis filmów z kamery wideo. Jeszcze do niedawna wymagało to zastosowania drogich, specjalistycznych kart wideo, obecnie jednak możemy zastosować tuner telewizyjny wyposażony w port TV-IN, chociaż nie daje on możliwości nagrania zmontowanego filmu na kasetę wideo. Pozwala na to port typu TV-IN/TV-OUT. Najlepiej, aby był on zgodny ze standardem VIVO, co ułatwia podłączenie zwykłych magnetowidów typu VHS. Jeżeli korzystamy z cyfrowej kamery wideo, to znacznie lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie karty z portem IEEE1394 FireWire (np. Creative Audigy). Ponieważ film nagrywany kamerą cyfrową jest kompresowany przez układy kamery, wystarczy go przesłać z kamery do komputera, bez żadnej dodatkowej obróbki. Jeżeli jednak korzystamy z kamery analogowej, najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie specjalistycznej karty wideo, która wyposażona jest w specjalizowane układy kompresujące film podczas jego zapisu na dysku. Karta taka pozwala na zachowanie oryginalnej jakości filmu oraz wspomaga komputer przy jego wyświetlaniu.
Programy do montażu filmów
Oczywiście do montażu filmów niezbędny jest też odpowiedni program. Dość często do droższych modeli kart graficznych dołączone są programy tego typu, np. Ulead VideoStudio. Można też skorzystać z jednego z tańszych i prostszych w obsłudze programów, jak Roxio VideoWave, ewentualnie z bardziej zaawansowanego Ulead MediaStudio, z programów dołączonych do kart telewizyjnych lub z najdroższego, ale uważanego za najlepszy program do montażu wideo Adobe Premiere.
Podstawowe zasady filmowania
Zanim rozpocznie się filmować, warto poznać kilka podstawowych zasad rządzących komponowaniem ujęć, jakie wypracowano przez lata rozwoju sztuki filmowej. Pozwalają one na uzyskanie ciekawych zdjęć i są dobrą podstawą do własnych eksperymentów.
Kompozycja kadru - chcąc uzyskać właściwie skadrowane ujęcie, najlepiej jest podzielić je w myśli na trzy części w pionie i poziomie. Umieszczając najważniejszy z filmowanych obiektów w przecięciu się linii, dzielących hipotecznie kadr, powinno się uzyskać w miarę poprawną kompozycję ujęcia.
Front i marginesy - filmując osoby, należy kadrować je w taki sposób, aby przed nimi znajdowała się większa część kadru. Powinniśmy tez zachować niewielki margines wokół całej postaci, tak aby nie obcinać fragmentu głowy czy stóp.
Zoom - funkcja automatycznego wyostrzania skłania do nadużywania zoomu, czyli najazdów i odjazdów obrazu, co prowadzi do tzw. pompowania obrazu. Wbrew pozorom utrudnia to oglądanie filmu i powinno się tego efektu używać bardzo oszczędnie i w niewielkim zakresie. Zwykle stosuje się go do zmiany planu, bez przerywania zdjęć, jednak dobrze jest ten fragment wyciąć podczas montażu.
Filmowanie obiektów będących w ruchu - filmowanie elementów, znajdujących się w ruchu, jest jedną z najtrudniejszych do prawidłowego wykonania czynności. Nie należy raczej prowadzić kamery za szybko przemieszczającymi się obiektami. Powinny one być widoczne od chwili pojawienia się w kadrze, aż do jego opuszczenia. Jeżeli ruch jest wolniejszy, można podążać ujęciem za głównym obiektem, zachowując od niego stały dystans, np. za pomocą zoomu.
Plan filmowy - mianem planu filmowego określa się sposób, w jakim prezentowane są w kadrze podstawowe elementy ujęcia, przy czym mogą to być zarówno osoby, jak i przedmioty czy różnorodne obiekty naturalne.
Plan szeroki - obejmuje spory obszar, dzięki czemu filmowany obiekt widoczny jest wraz z otaczającym go terenem, co pozwala na ocenę jego wielkości oraz ogólnych proporcji. Dobrze jest rozpoczynać filmowanie od tego planu z powolnym prowadzeniem kamery lub wolnym najazdem.
Plan amerykański - półzbliżenie - zwykle jest ujęciem pośrednim, stosowanym jako wprowadzenie do kolejnego ujęcia. Pozwala na bliższe przedstawienie głównych elementów, które są filmowane i odgrywają istotną rolę w akcji filmu. W klasycznym ujęciu postacie widoczne są od kolan w górę.
Zbliżenie - ujęcie takie prezentuje najważniejsze elementy filmowanych obiektów, które zostały zaprezentowane na wcześniejszych ujęciach, w tym twarze poszczególnych osób. W ich przypadku pozwala to na ocenę ich stanu emocjonalnego oraz obserwację mimiki twarzy.
Maksymalne zbliżenie - dzięki zdjęciom z niewielkiej odległości możemy zaprezentować drobne detale, niewidoczne na innych ujęciach. Niestety, amatorskie kamery wideo, zwłaszcza analogowe, nie pozwalają na uzyskanie w takim przypadku zbyt dobrej ostrości.
Podstawy montażu
Zgranie ujęć na dysk - montaż filmu najlepiej rozpocząć od nagrania wszystkich elementów składowych na dysku komputera. Oprócz montażu karty z odpowiednim złączem wymaga to zainstalowania właściwych sterowników oraz oprogramowania, które będzie w stanie odczytać sygnał TV-IN/OUT, dołączone programy, za pomocą których możemy zgrać filmy na dysk twardy. Większość programów do montażu wideo, nawet tych najprostszych, również potrafi zgrać obraz wideo na dysk, niezależnie od rodzaju zastosowanego portu. Najlepiej jest jednak zainstalować programy dołączone do karty, bowiem wraz z nimi system może być uzupełniony o sterowniki, pozwalające na kompresję obrazu podczas zapisywania filmów na dysku. Karty dysponujące wejściem TV-IN zwykle wyposażone są w sterowniki i program umożliwiający zapisanie filmów na dysku. Możemy też skorzystać z programów dostępnych w Sieci, np.Ferro lub z najpopularniejszego programu VirtualDub, który można także wykorzystać podczas kompresji filmów w formacie DiviX. Do tego celu możemy też zastosować programy do montażu filmów, które są wyposażone w funkcję Capture. Jeżeli są już przygotowane na dysku elementy filmu, który chcemy zmontować, oraz pliki z podkładem dźwiękowym wraz z ewentualnym komentarzem lub dodatkowymi efektami dźwiękowymi, można rozpocząć montaż filmu.
Scenariusz - przede wszystkim powinno się zacząć od przejrzenia przygotowanych klipów filmowych oraz przesłuchania utworów muzycznych, jakie mają być zastosowane w trakcie montażu. Następnie należy przygotować plan montażu, w którym będą rozpisane kolejne elementy filmu oraz utwory lub efekty dźwiękowe, jakie mają im towarzyszyć.
Istotne jest w miarę dokładne zaznaczenie czasu trwania poszczególnych klipów filmowych oraz utworów muzycznych lub podkładu dźwiękowego. Dopiero mając choć schematycznie rozplanowany montaż, można przystąpić do pracy.
Podkład muzyczny - nawet gdy chce się zachować dźwięki oryginalne nagrane wraz z filmem, powinno się przygotować kilka utworów muzycznych o różnym charakterze. Będzie można wykorzystać je w momentach, gdy nagrane odgłosy są mało atrakcyjne lub zagłuszone różnymi hasłami, co ma zwykle miejsce np. kiedy podczas nagrywania wiał wiatr. Nawet niewielkie podmuchy potrafią bowiem skutecznie zagłuszyć wszystkie inne odgłosy lub je zniekształcić. Większość programów do montażu, nawet dość prostych w obsłudze, pozwala na wyłączenie dźwięku oryginalnego i umieszczenie w jego miejsce dodatkowego podkładu muzycznego, a także własnego komentarza.
Dodatkowe komentarze - własny komentarz wzbogaca przygotowany film oraz jest dodatkową ilustracją dźwiękową. Należy jednak odpowiednio go przygotować. W tym celu w scenariuszu trzeba zaznaczyć miejsca, w których ma się on pojawić, następnie należy zapisać sobie tekst komentarza, tak aby w trakcie nagrywania był dobrze odczytany. Komentarz najlepiej jest podzielić na partie i nagrać je osobno, co ułatwi operowanie nimi w trakcie montażu. Następnie można nagrać poszczególne części komentarza na dysk.
Udźwiękowienie - montaż filmu zaczyna się od wstawienia utworów muzycznych, tworzących podkład oraz od komentarzy. Ustawiamy się je zgodnie ze scenariuszem i ewentualnie wycisza podkład muzyczny w miejscach, gdzie ma być słyszany komentarz. Wstawia się do programu poszczególne klipy, z których ma się składać film.
Ujęcia - każdy fragment filmu, dłuższy lub krótszy, zapisany na taśmie filmowej między włączeniem nagrania a jego wyłączeniem, to ujęcie. Obserwując uważnie dowolne filmy czy nawet programy w telewizji, można zauważyć, że poszczególne ujęcia trwają bardzo krótko, nieraz nawet kilka sekund. Dzięki temu unika się znużenia i nudy, jaką wprowadzają długie ujęcia, które zwykle są dość statyczne, zwłaszcza że operując amatorską kamerą, trudno o jej ciekawe prowadzenie, co pozwala urozmaicić w profesjonalnych produkcjach długie ujęcia. Również w swoich filmach powinno się wystrzegać się zbyt długich ujęć. Zwykle jednak dysponuje się nagraniami składającymi się właśnie z takich fragmentów, co jest zresztą typowe dla amatorskich filmów. Najprostszym sposobem na urozmaicenie filmu jest zmiana planu w kolejnych ujęciach.
Montaż liniowy - montaż filmowy wykonuje się na dwa sposoby, różniące się wykorzystanym sprzętem. Można powiedzieć, że wykonuje się go „w locie”. Ujęcia pochodzące z różnych źródeł (co najmniej dwóch, np. kamery i magnetowidu) łączy się kolejno ze sobą, uzupełnia o dodatkowe elementy (np. dźwięk, przejścia, kluczowanie czy napisy) i od razu całość zapisuje na taśmie wideo. Wymaga to zastosowania specjalnej karty pozwalającej na taki montaż, a także kilku urządzeń (kamer, magnetowidów), z których pobiera się fragmenty filmu do montażu oraz urządzenia(magnetowidu), na którym zapisuje się gotowy film.
Montaż nieliniowy - wykonuje się go z elementów (plików filmowych i dźwiękowych) przygotowanych wcześniej na dysku komputera. W programie do edycji określa się kolejność wyświetlania ujęć oraz sposób ich łączenia lub nakładania oraz moment wstawienia dodatkowych elementów dźwiękowych. Na tej podstawie program wykonuje później gotowy film.
Cięcia, przejścia - cięcie jest połączeniem ze sobą dwóch różnych ujęć, bez dodatkowych elementów pośrednich (na styk). Jeżeli fragmenty kolejnych ujęć nachodzą na siebie i przenikają się, mówimy o przejściach, które mogą mieć bardzo różną formę. Programy do edycji wideo wyposażone są zwykle w obszerne biblioteki gotowych przejść (ang. transitions), należy jednak pamiętać , że ich utworzenie wymaga sporej mocy obliczeniowej.
Zmiana planu - przejście z jednego rodzaju planu na drugi, czyli z planu szerokiego na amerykański czy na zbliżenie, nie powinno odbywać się przez najazd, w którym wykorzystuje się zoom, lecz raczej poprzez cięcie lub przejście, ewentualnie z wykorzystaniem przebitki. Najazdy i odjazdy powinno się stosować dość oszczędnie, zresztą podobnie jak wszystkie rodzaje efektów.
Kluczowanie (blue box) - większość programów do edycji wideo, nawet dość prostych i skierowanych do użytku domowego, pozwala na kluczowanie ujęć, czyli nakładanie na siebie i przenikanie obrazu, co zwane jest popularnie blue boxem. Zwykle do wybrania obszaru, który ma być na jednym z ujęć przezroczysty, wybiera się dominujący w tym miejscu kolor i to niekoniecznie niebieski, chociaż programy w trakcie kluczowania mogą się też opierać na luminacji (natężeniu światła) lub chrominacji (natężeniu barw), a także możemy określać czułość programu na natężenie jednego z tych elementów. Najlepiej jednak, aby ujęcie, które będzie nakładane w trakcie kluczowania, było filmowane na jednolitym kolorystycznie tle.
Przebitki - jeżeli należy skrócić zbyt długie sekwencje, zachowując jednak nagrany dźwięk(np. w trakcie wywiadu), możemy zastosować przebitki. Są to dodatkowe, krótkie ujęcia, na których nie widać podstawowych obiektów lub osób, które są filmowane, lecz otoczenie lub szczegóły i detale różnych elementów. Stosowane są zwykle w wywiadach, bowiem pozwalają na dopasowanie przyjętych ujęć do słyszanej w tle rozmowy. Nie należy ich jednak stosować, gdy zmieniamy plan filmowy, powinniśmy raczej wykorzystać przejście lub cięcie. Warto zawsze przygotować sobie w trakcie filmowania nieco nagrań zawierających ujęcia, które można później wykorzystać jako przebitki. Urozmaicają gotowy film i ułatwiają jego montaż. Stosując przebitki, należy zachować zasadę symetrii, czyli do połowy filmu przebitki się wydłużają, a w drugiej jego części powinny się w takim samym tempie skracać.
Fotografie 3D wykonanie samodzielne :)!
Fotografie 3D wykonanie samodzielne :)!
Wykonywanie fotografi 3D nie jest takie trudne jakmyślicie.Potrzebna jest para zrobionych zdjęc i umiejętnośc obsługi specjalnego programu.
Jest na to kilka metod, które pozwalają uzyskac ten efekt .Metodą pierwszą jest stereoskopia.Stanowi ona dwa ujęcia,z których każde pokazuje ten sam obiekt, zawierając przy tym niewielkie przesunięcie, w ten sam sposób co widzą to oczy.Taką parę zdjęc ogląda się za pomocą urządzenia, które nazywa się stereoskop.Sprzęt wyposażony jest w dwa wizjery, przez które każde oko widzi tylko jedno ze zdjęc umieszczonych na jego wewnętrznej ściance.Po czym łączone są dwa obrazy w jeden,będący przybliżeniem naturalnego widzenia przestrzennego.Metoda ta daje wspaniałe efekty, jednak złą stroną tej metody jest używania dodatkowego przyrządu.
Drugą metodą jest zaś tworzenie anaglifu. Polega to na tym,że są na siebie nakładane dwa zdjęcia wykonane z przesunięciem, odpowiadającym obrazom dla lewego i prawego oka.Obserwację obiektu umożliwiają czerwono niebieskie okulary, dzięki którym do każdego oka dociera inny obraz, do lewego oka dociera czerwony obraz zaś do prawego oka dociera niebieski obraz przy fotografiach kolorowych zaś przy czarno białych obraz z lewego oka to obraz czerwony, a obraz z prawego oka to obraz zielony.
Popularnoś zdobyły także obrazy lentikularne(rastrowe) składają się one ze zdjęc pocię tych na małe poziome lub pionowe paski odpowiednio na siebie nałożone.Następnie nakrywa się je folią wytłoczoną w rzędy miniaturowych cylindrycznych soczewek powodujących,że w odpowiednim czasie widoczny jest tylko fragment obrazu, a zmiana kąta nachylenia ukazuje pozostałą częśc.Metodą tą możemy otrzymac także efekt animacji.
Przy tworzeniu trójwymiarowych fotografii zdjęcia źródłowe potrzebne do ich obróbki (zazwyczaj są to dwa zdjęcia) nie powinny różnic się niczym po za przesunięciem. zawsze lepiej zrobic więcej zdjęc żeby miec z czego wybierac. :).
Do tworzenia fotografi 3D niezbędne jest też oprogramowanie.Można posłużyc się Photoshopem Lub 3D Masterkit. Jak wynika z wielu opini ten drugi jest lepszy i wiele łatwiejszy w użyciu niż ten pierwszy.
Wykonywanie fotografi 3D nie jest takie trudne jakmyślicie.Potrzebna jest para zrobionych zdjęc i umiejętnośc obsługi specjalnego programu.
Jest na to kilka metod, które pozwalają uzyskac ten efekt .Metodą pierwszą jest stereoskopia.Stanowi ona dwa ujęcia,z których każde pokazuje ten sam obiekt, zawierając przy tym niewielkie przesunięcie, w ten sam sposób co widzą to oczy.Taką parę zdjęc ogląda się za pomocą urządzenia, które nazywa się stereoskop.Sprzęt wyposażony jest w dwa wizjery, przez które każde oko widzi tylko jedno ze zdjęc umieszczonych na jego wewnętrznej ściance.Po czym łączone są dwa obrazy w jeden,będący przybliżeniem naturalnego widzenia przestrzennego.Metoda ta daje wspaniałe efekty, jednak złą stroną tej metody jest używania dodatkowego przyrządu.
Drugą metodą jest zaś tworzenie anaglifu. Polega to na tym,że są na siebie nakładane dwa zdjęcia wykonane z przesunięciem, odpowiadającym obrazom dla lewego i prawego oka.Obserwację obiektu umożliwiają czerwono niebieskie okulary, dzięki którym do każdego oka dociera inny obraz, do lewego oka dociera czerwony obraz zaś do prawego oka dociera niebieski obraz przy fotografiach kolorowych zaś przy czarno białych obraz z lewego oka to obraz czerwony, a obraz z prawego oka to obraz zielony.
Popularnoś zdobyły także obrazy lentikularne(rastrowe) składają się one ze zdjęc pocię tych na małe poziome lub pionowe paski odpowiednio na siebie nałożone.Następnie nakrywa się je folią wytłoczoną w rzędy miniaturowych cylindrycznych soczewek powodujących,że w odpowiednim czasie widoczny jest tylko fragment obrazu, a zmiana kąta nachylenia ukazuje pozostałą częśc.Metodą tą możemy otrzymac także efekt animacji.
Przy tworzeniu trójwymiarowych fotografii zdjęcia źródłowe potrzebne do ich obróbki (zazwyczaj są to dwa zdjęcia) nie powinny różnic się niczym po za przesunięciem. zawsze lepiej zrobic więcej zdjęc żeby miec z czego wybierac. :).
Do tworzenia fotografi 3D niezbędne jest też oprogramowanie.Można posłużyc się Photoshopem Lub 3D Masterkit. Jak wynika z wielu opini ten drugi jest lepszy i wiele łatwiejszy w użyciu niż ten pierwszy.
Subskrybuj:
Posty (Atom)